Druga rocznica śmierci Michaela...

Dumb.

Jak spędzaliście ten dzień? Sad

________________________

Ja osobiście miałam go spędzić sama w domu, oglądając teledyski, koncerty i filmy o Michaelu...Jednak plany się trochę zmieniły, bo razem z moją przyjaciółką wybrałyśmy się do miasta, z nadzieją, że może znajdziemy jakąś MJówkę. Przebrana za słabą imitację MJa pognałam na miasto. Oczywiście dla ludzi to byl szok i co rusz ktoś krzyczał "Michael!", "Michael Jackson", "O, jaki Jackson". W sumie to miłe. (: Skończyło się na tym, że widziałyśmy tylko panią, która kupowała płyty Michaela i jedną dziewczynę, z którą widziałyśmy się już rok temu. Chciałyśmy jakoś zagadać, ale nie wiedziałyśmy o czym. No cóż, będzie pewnie jeszcze taka okazja, za rok.
Wieczorem, koło dziewiętnastej wróciłam do domu, byłam tak zmęczona, że myślałam, ze zasnę, ale wypiłam kawę i jakoś dotrwałam do trzeciej rano. Dla ludzi to dzień jak co dzień, ale dla mnie, fanki Michaela, to jeden z najsmutniejszych dni. Mam gdzieś to co mówią niektórzy więksi stażem fani o tych, którzy poznali tak naprawdę Michaela po śmierci. Przecież jesteśmy MJ Family. To chyba coś znaczy.
Myślicie, że dlaczego przebrałam się za Michaela? Żeby pokazać innym, że fani wciąż pamiętają, że ci którzy zaczęli się nim interesować po śmierci nadal się nim interesują, że to nie była tylko chwilowa moda. Tego dnia czułam, jakby ktoś wyrwał mi kawałek serca, nie oglądałam dużo telewizji, ale na jednym programie muzycznym przez dosłownie cały dzień leciał Michael. Puścili nawet koncert z Bukaresztu. Tyle, że w przerwie puścili też nagranie, jak wzywano karetkę. Trochę to straszne było, szczerze mówiąc.
Wracając jednak do wieczoru, o 23:26 tradycyjnie, jak co miesiąc włączyłam "Smile", a do kompletu "Gone too soon". I właśnie wtedy coś we mnie szczerze pękło. A, zapomniałam, zrobiłam także taki minitribute. Dosłownie mały. Później szukałam pocieszenia rozmawiając z innymi fankami, między innymi z Darią. Szczerze dziwię się, że wytrzymała mój emo humor. Dziękuję Ci! Crying or Very sad

No i tak do pierwszej ileś tam gadałam z Darią, a potem wyłączyłam kompa i położyłam się na łożku i płakałam. Nie, nie boję się do tego przyznać. I pisałam swoje superzajebisteprzemyślenia. O trzeciej padłam.
Tego dnia zrozumiałam, że Michael zmienił moje życie. Zmienił, pod wieloma względami. Dzięki niemu nauczyłam się dostrzegać potrzeby innych ludzi...Na koniec chcę jeszcze napisać, że strasznie mi go brakuje. Żałuję, że nie było mi dane poznać Go wcześniej. Rest in peace, Michael! We will never forget You! Crying or Very sad

Poniżej zdjęcie z mojego minitribute:
[link widoczny dla zalogowanych]

Uploaded with [link widoczny dla zalogowanych]

MissAnlee

Ja cały dzień spędziłam w domu...a szkoda,bo chciałam wyjść z przyjaciółką na miasto w MJ'owych ciuchach,ale niestety coś nie wypaliło. W rezultacie oglądałam telewizję, wszystko co było o nim, nauczyłam się jego 'stójki' na palcach z czego jestem bardzo dumna Smile

tańczyłam cały dzień, śpiewałam do jego piosenek, świrowałam z moim psem,bo byłyśmy same w domu. Wieczorem oglądałam program z jego ostatnich chwil,pół nocy przegadałam z mamą o nim, o jego piosenkach, o tym jaki był, z kim się przyjaźnił, śpiewałyśmy sobie trochę.Potem noc z rocznicy na niedzielę spędziłam na śledzeniu aukcji na allegro,która kończyła się o 6 rano,licytowałam płyty Michaela i (po prostu muszę się pochwalić) wygrałam! Jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa, ale i jednocześnie zła,że w dzień w którym dwa lata temu Mike zmarł nie uczczono jego pamięci tak jak to zrobiono rok temu,wiadomo,pierwsza rocznica się liczy,a następne już nie....;/

fucking god.

A ja o tym zapomniałam. Nie, może nie tyle, że zapomniałam, ale straciłam poczucie czasu. Przypomniałam sobie tuż przed wyjściem na koncert, więc w biegu się przebrałam i założyłam koszulkę z Michaelem. Nie płakałam za nim. Może to i dziwne, ale miałam zajebisty humor, a jego pamięć tego dnia uczciłam trzema toastami.